Książka „Odwaga bycia nielubionym” autorstwa Ichiro Kishimi i Fumitake Koga to międzynarodowy bestseller. W tym artykule znajdziesz moją recenzję, oraz 3 rzeczy, które zostaną ze mną na dłużej.
Dlaczego sięgnęłam po książkę „Odwaga bycia nielubianym”?
W przeszłości chciałam, żeby wszyscy mnie lubili i bardzo ważna była dla mnie opinia innych. Najbardziej przeszkadzało mi to w pracy. Zamiast działać racjonalnie i w zgodzie z własnymi wartościami, dopytywałam, czy na pewno moje rozwiązanie wszystkim pasuje. Negocjowałam, naginałam siebie i swoje wartości. Finalnie wychodziło, że spełniałam oczekiwania innych, zamiast własne.
Obecnie jest zdecydowanie inaczej, ale musiałam to przepracować. Niemniej jednak ten temat wciąż mnie ciekawi. Nadal szukam sposobów, które mogłyby pomóc zarówno mi, jak i innym na samoakceptację i nie przejmowanie się opiniami innych.
Sięgając po książkę „Odwaga bycia nielubianym” napisaną przez Ichiro Kishimi i Fumitake Koga miałam pewne obawy. Bałam się, że lektura będzie zbyt filozoficzna i będę ją męczyć tygodniami. Nic bardziej mylnego. Autorzy napisali książkę w formie dialogu między młodzieńcem a filozofem, co dało jej dużej lekkości i świetnie się czyta.
Cała rozmowa i książka „Odwaga bycia nielubianym” to przedstawienie psychologii Alfreda Adlera. Nie opiszę dla Ciebie całości, ale pokażę Ci, które z koncepcji najbardziej do mnie przemówiły.
Czego nauczyłam się z książki „Odwaga bycia nielubianym”?
Z każdej rzeczy edukacyjnej staram się wynieść chociaż jedną rzecz, którą mogę wcielić w życie. W książce „Odwaga bycia nielubianym” jest mnóstwo wiedzy, ale do mnie przemówiły 3 poniższe rzeczy:
#1 Skupienie na celu, a nie na przeszłości
Bardzo zaciekawiło mnie w psychologii adlerowskiej inne spojrzenie na trudności życiowe. Zamiast szukać przyczyn w traumach, powinniśmy skupić się na celu, jaki chcemy osiągnąć. To podejście było dla mnie nowe i nie do końca logiczne, dlatego posłużę się przykładem z książki „Odwaga bycia nielubianym”:
Chłopak boi się wychodzić z domu i nawiązywać relacje z ludźmi. Według psychologii freudowskiej można by szukać traumy w jego dzieciństwie np. był odrzucany, wyśmiewany i to wpłynęło na jego lęki. Natomiast psychologia Adlera podchodzi do tego zupełnie inaczej. Stawiamy pytanie: jaki cel realizuje chłopiec, nie wychodząc z domu. Może nie chce nawiązywać nowych relacji, a jego lęk jest mechanizmem obronnym, który pomaga mu unikać niekomfortowych sytuacji.
Nie zgadzam się, że traumy nie mają na nas wpływu. Natomiast bardzo podoba mi się w tym podejściu zmiana myślenia i ustawienie celu. Jeżeli jesteśmy w stanie skupić się na celu, którym będzie poznawanie nowych ludzi, to wierzę, że będzie nam dużo łatwiej zrobić pierwszy krok. Dla mnie to przeprogramowanie swojego myślenia. Zamiast szukania uzasadnienia w przeszłości skupiamy się na celu w przyszłości.
#2 Relacje bez rywalizacji
W psychologii adlerowskiej nie ma miejsca na porównywanie się z innymi i ustawianie siebie w relacjach pionowych (relacje hierarchiczne, lepszy-gorszy). Wchodząc w relacje pionowe lub porównując siebie z innymi, tworzymy niezdrową atmosferę. Relację opartą o rywalizację. Ktoś jest lepszy lub gorszy, ktoś wygrywa lub przegrywa.
Zamiast tego warto budować relacje poziome. W takich relacjach jesteśmy różni i równi. Psychologia Adlera mówi, żeby być lepszą wersją siebie. Porównując się z lepszą wersją siebie, wzbudzamy zdrowe poczucie niższości. To właśnie ono jest naszym motorem do działania i rozwijania się.
#3 Rozdzielanie zadań w książce „Odwaga bycia nielubianym”
Kolejnym ciekawym zagadnieniem z książki „Odwaga bycia nielubianym” jest stwierdzenie, że większość naszych problemów wynika z interakcji międzyludzkich. Jednym z głównych założeń psychologii adlerowskiej jest koncepcja rozdzielania zadań. Powinniśmy rozgraniczać, za co jesteśmy odpowiedzialni my, a za co inni.
Rozdzielanie zadań to pokazanie, że nie powinniśmy brać na siebie odpowiedzialności za uczucia, zachowania lub opinie innych osób. Przykład: jeżeli ktoś Cię nie lubi, to nie jest to Twoje zadanie, tylko tej drugiej osoby. Twoim zadaniem jest postępować zgodnie z własnymi wartościami, nie próbując naginać rzeczywistości, żeby inni Cię lubili.
Nie wszystko przypadło mi do gustu
Książka „Odwaga bycia nielubianym” ma wiele wartościowych treści, ale nie z wszystkimi założeniami psychologii adlerowskiej zgadzam się w 100%. Na przykład nie zgadzam się z twierdzeniem, że depresja u dzieci to jedynie forma zemsty na rodzicach. Podobnie, że nie istnieje pojęcie traumy z dzieciństwa i każdy niezależnie co przeżył może zmienić swoją osobowość. Dla mnie ignorowanie wpływu trudnych doświadczeń na nasze życie jest ryzykowne. Natomiast pomimo różnych zdań, ta książka zawiera sporo koncepcji, które dają do myślenia. Nie trzeba za nimi ślepo podążać, ale warto jest je przemyśleć.
Podsumowanie
Dla mnie książka „Odwaga bycia nielubianym” jest ciekawą i wartościową pozycją do przeczytania. Pomimo trudnej i trochę filozoficznej tematyki, czyta się ją lekko.
Sięgając po nią liczyłam na proste metody, które pomogą uporać się z oceną innych. Natomiast to nie jest książka poradnik. Nie jest wprost o tym, co zrobić, żeby zaakceptować siebie i po prostu żyć na własnych warunkach. Zamiast tego poznajesz założenia psychologii adlerowskiej, które zmuszają do refleksji. Czasem mocno się nie zgadzasz, a czasem znajdujesz inspirację.
Patrząc z perspektywy czasu, i tak sięgnęłabym po książkę „Odwaga bycia nielubianym”, bo dała mi dużo więcej niż oczekiwałam.
Jeżeli szukasz więcej inspiracji, które pomogą Ci w lepsze pracy lub zrozumieniu siebie, to sprawdź inne książki, które opisałam, np.
